Spaanse mannetjes, deel 1.
Voor alles heb ik een mannetje.
Nee, ik moet het anders zeggen: In Nederland had ik voor alles een mannetje.
Een mannetje voor onze waterontharder, een om onze ramen te zemen, een voor de tuin en een mannetje voor onze klusjes.
Maar dat was in Holland.
In Spanje zijn we nog zoekende.
Nou staan er over wel advertenties van mannetjes maar ja, ik moet nog maar afwachten of die mannetjes doen wat ze beloven.
Daarin ben ik cynisch, maar dat komt zo; mijn man Klaas en ik wonen sinds kort afwisselend in Spanje en Nederland.
We hebben een huis gekocht in Adsubia.
En dat huis moet uiteraard worden ingericht.
En daar heb je meubels voor nodig.
En dus zocht ik een meubelmannetje.
Dat meubelmannetje was snel gevonden, op dinsdag.
In zijn winkelpand werd ik verleid door hele aparte meubels, in vormen en kleuren die ik in Nederland nog nooit had gezien.
“Schat” zei ik tegen Klaas, “dit meubelmannetje moeten we hebben.”
Wij bestelden een bed, twee nachtkastjes en een slaapkamerkast.
Om zeker te zijn dat alles goed zou komen zou hij langskomen om alle maten te noteren.
Hij beloofde woensdag om uiterlijk 9 uur op onze stoep te staan want dan konden wij daarna lekker naar het strand.
Toen ik woensdagochtend om half tien naar het op het bestelformulier vermelde nummer belde om te vragen waar mijn meubelmannetje bleef ( misschien was hij verdwaald) vertelde een Spaanse dame mij dat er iets met Movistar was en werd de verbinding abrupt verbroken.
Om 11 uur stonden wij net op het punt naar het strand te gaan toen ons meubelmannetje arriveerde.
Hij verontschuldigde zich en mompelde onverstaanbare zinnen in het Valenciaans in een tempo waarvan ik af en toe bang was dat hij er in zou blijven.
“Sin problema” zei ik, want ik had net geleerd dat je nooit “no problema” zei, dat was geen goed Spaans.
Omdat we allang blij waren dat hij was gekomen lieten we onze boosheid maar even voor wat het was en liepen voor het meubelmannetje uit naar onze slaapkamer.
Met handen_ en voetenwerk beduidden we waar wij een en ander wilden hebben en het meubelmannetje antwoordde continue met “si, si, si, comprende.”
Wij gingen er dus van uit dat hij precies begreep wat wij bedoelden.
Toen hij ons bed uiteindelijk had gemonteerd vroeg ik hem waar die ruimte voor was, die onderaan het bed, tussen het matras en de achterkant was ontstaan.
Hij keek mij aan en schoof nonchalant het matras naar onderen.
Als een soort Hans Klok wilde hij mij doen geloven dat het probleem was opgelost, alleen kon ik nu onze hoofdkussens niet meer op het matras neerleggen…
Om ons probleem op te lossen stond hij, 3 uur later, met een hele grote zaagmachine in onze woonkamer.
En toen verloor Klaas zijn geduld.
Inmiddels zijn Klaas en ik gewend aan de Spaanse “tranquilo y manana” mentaliteit.
Dat is beter voor onze gezondheid.
En voor onze relaties met de Spaanse mannetjes.
Wordt vervolgd…