Mijn moeder en ik.
Samen, vier handen op 1 buik.
2 zielen en 1 gedachte.
Maar soms ook totaal verschillend.
Tot aan het verdrietige toe.
Soms een schuldgevoel.
Omdat ik te weinig naar haar toe ga.
Omdat ik probeer haar te veranderen.
Omdat ik soms een algeheel gevoel heb van áltijd té weinig voor haar te kunnen doen.
Soms verdriet.
Omdat ik zóveel van haar hou.
Omdat ik haar mis terwijl ze gewoon nog leeft.
Omdat ik dan denk dat ik niet de dochter voor haar ben die ik zou kúnnen zijn…
Maar meestal Dankbaar.
Dankbaar dat ze mijn moeder is.
Dankbaar dat we al zó lang met en van elkaar mogen leren en genieten.
Dankbaar dat ik haar gewoon nog éven kan bellen om te vertellen en vragen hoe het met ons is.
En Dankbaar dat ze
ondanks Alles
Altijd Echt Zichzelf is gebleven!
Een Krachtige, Eigenwijze, Wijze, Empatische en Bijzondere Vrouw.
En Dankbaar dat ik
Zóveel van haar heb meegekregen!
En jij?
Heb jij nog een moeder?
En hoe is het tussen jullie?
Ik ben benieuwd naar jouw reactie!
Warme groet,
Saskia